Laureatką tegorocznej Tarnowskiej Nagrody Filmowej za całokształt dokonań artystycznych jest Ewa Braun – znakomita scenografka, dekoratorka wnętrz i kostiumografka, laureatka wielu prestiżowych laurów, z Oscarem za pamiętną Listę Schindlera Stevena Spielberga na czele.
Z urodzenia jest krakowianką, ale z wyboru – warszawianką, gdzie mieszka i pracuje jako wykładowczyni na Wydziale Scenografii stołecznej Akademii Sztuk Pięknych, a także po trosze łodzianką, od wielu lat bowiem prowadzi zajęcia w tamtejszej Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera. Do Krakowa nieraz zawodowo wraca, czego dowodem choćby serial Królowa Bona (1980) oraz jego kinowe dopełnienie
Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny (1982) Janusza Majewskiego czy wspomniana Spielbergowska Lista Schindlera (1993). Nawiasem mówiąc, Tarnów także nie jest jej obcy, to w tym mieście kręcił Wojciech Jerzy Has Nieciekawą historię (1982), ekranizację opowiadania Antoniego Czechowa, do której robiła dekoracje wnętrz, a poza tym gościła na Tarnowskiej Nagrodzie Filmowej jako jurorka.
Ewa Braun jest absolwentką historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1970). Doktoryzowała się w 2014 roku w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, a pięć lat później otrzymała tytuł naukowy profesora sztuki. Zaraz po ukończeniu studiów związała się z kinematografią, debiutując w 1970 roku w pionie kostiumograficznym Albumu polskiego Jana Rybkowskiego, Pana Dodka Jana łomnickiego oraz serialu młodzieżowego Krzysztofa
Szmagiera Przygody psa Cywila.
Jako autorka scenografii, dekoratorka wnętrz czy projektantka kostiumów ma na swym koncie ponad sześćdziesiąt filmów. Pracowała m.in. z Edwardem Żebrowskim (Ocalenie, 1972; Szpital Przemienienia, 1978), Januszem Nasfeterem (Nie będę cię kochać, 1973), Krzysztofem Kieślowskim (Przejście podziemne, 1973), Stanisławem Latałłą (Listy naszych czytelników, 1973), Wojciechem Marczewskim (Bielszy niż śnieg, 1985), Wojciechem Jerzym
Hasem (Pismak, 1984), Waldemarem Dzikim (Cudowne dziecko, 1986), Tadeuszem Konwickim (Lawa, 1989), Agnieszką Holland (Europa Europa, 1990), Andrzejem Wajdą (Wielki Tydzień, 1995), Maciejem Dejczerem (Bandyta, 1997), a także z Alexandrem Ramatim (I skrzypce przestały grać, 1988), Johnem Irvinem (Eminent Domain, 1990), Costą-Gavrasem (Mała apokalipsa, 1992), Volkerem Schlöndorffem (Król olch, 1996) czy Peterem
Kassovitzem (Jakub kłamca, 1999).
Ale jej największe osiągnięcia twórcze wiążą się z filmami Krzysztofa Zanussiego i Janusza Majewskiego. Wydaje się, że z tymi mistrzami kina rozumie się najlepiej. U Zanussiego zaczynała jako II scenograf na planie „pokoleniowej”, nowatorskiej formalnie Iluminacji (1973), a potem współtworzyła tak znakomite, wyreżyserowane przez niego filmy, jak m.in.: Barwy ochronne (1976), Spirala (1978) czy Dotknięcie ręki (1992). Pełnię jej możliwości twórczych można dostrzec zwłaszcza w filmach Janusza Majewskiego, realizowanych zawsze z dużym rozmachem inscenizacyjnym i szczególną dbałością scenograficzno-wnętrzarsko-kostiumowo-rekwizytorską, m.in.: w Zazdrości i medycynie (1973), Sprawie Gorgonowej (1977), Słonej róży (1981), C.K. Dezerterach (1985) czy Złocie dezerterów (1998), a zwłaszcza w Zaklętych rewirach (1975), błyskotliwej ekranizacji powieści Henryka Worcella,
który na podstawie własnych doświadczeń zdobytych jako kelner w krakowskim Grand Hotelu przedstawił „od kuchni” bolesne wchodzenie w życie – nie tylko zawodowe – młodego chłopaka z prowincji. Tę „krakowską” powieść Majewski nakręcił nie w Krakowie, z którym zarówno on, jak i Ewa Braun są tak blisko związani, a w Pradze i Łodzi, one im chyba bardziej przypominały Kraków lat trzydziestych. Bo film to często – proszę państwa – sztuka oszustw, , których nieraz dopuszczają się artyści kina. Oczywiście czynią to w dobrej wierze. I dzięki im za to.
„Dekorator wnętrz próbuje odtworzyć czas miniony z okruchów kultury materialnej, za pomocą różnych przedmiotów, kreuje nową rzeczywistość filmową. Jednak fenomenem scenografii filmowej jest to, że wraz z zakończeniem zdjęć przestaje istnieć” – wyznała Ewa Braun podczas wernisażu wystawy Odtwarzanie minionych światów w łódzkim Muzeum Kinematografii. Dodajmy, przestaje istnieć realnie, ale pozostaje na ekranie. I w naszej pamięci!
Ewa Braun spełnia się także jako pedagog – w Szkole Filmowej w Łodzi oraz warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 2014 roku uhonorowana Złotym Medalem “Zasłużony Kulturze Gloria Artis” i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Statuetkę "Promienna" autorstwa Sławomira Micka Laureatka odbierze osobiście podczas Gali Wręczenia Nagród 37. TNF w kinie Marzenie 3 czerwca 2023 r. Wówczas poznamy również Laureatów nagród: Grand Prix, Specjalnej przyznawanej przez Jury 37. TNF, Jury Młodzieżowego, Jury Dziecięcego oraz Publiczności.